CASTELAO

Castelao é artista gráfico e escritor e soe botar man de ambas artes para denunciar a miseria e o abuso de poder sobre os máis débiles, como fai en Cousas da vida

View more presentations from Anxos bibliotequeira

e tamén no seu libro de relatos COUSAS que podedes ler se premedes AQUÍ.

A VELLIÑA VELLA NO S. XXI (IV)

Bosque autóctono de Galicia

A velliña vella foi falar cun fillo seu que se dedicaba a plantar árbores cuxa madeira vai ás fábricas de papel e díxolles:

- Antes os meus bosques tiñan árbores autóctonas e agora non hai máis que eucaliptus e uns poucos carballos. Veño a pedirche que repoboes os bosques galegos coas árbores da túa terra.

E el contestoulle:

- Ter, tés razón, mais as nosas árbores autóctonas tardan en medrar e necesitan moito coidado, o que supón diñeiro, e o leñador necesita madeira que levar ás fábricas  para facer papel. Non terá madeira abundante se non planta árbores que non necesitan coidado.

A velliña vella camiñou ata a casa do leñador e díxolle:

- Veño a pedirche que deixes medrar as árbores autóctonas uns anos antes de os serrar; e que leves menos madeira ás fábricas para que o xardineiro poida dedicarlle máis tempo ás árbores que necesitan coidado, porque se che ten que plantar vinte eucaliptus non ten tempo de plantar tres carballos. E así non pode Galicia disfrutar das árbores da súa terra.

- Entendo o que dis, pero cada mes teño que levarlle aos traballadores das fábricas certa cantidade de madeira, que non podería levar se o xardineiro non plantase vinte árbores. Interésame gañar cartos e se non demando vinte árbores non terei diñeiro. Teño que entregar madeira cada catro meses e unha árbore autóctona tarda máis de catro anos en medrar mentres que un eucaliptus non. Quero cartos, señora miña.

E a velliña vella foi falar co dono da fábrica:

- Veño a dicirche que reduzas a produtividade da túa fábrica para que os bosques galegos teñan tempo de volver a encherse de árbores galegas.

- Non podo facer iso- dixo o dono -non baixarei a produtividade da miña fábrica, o diñeiro non medra nas árbores.-

- Perderanse as árbores galegas se isto segue así. Pero a esperanza é o último que se perde: algún galego plantará árbores galegas sen ánimo de lucro, sen esperar obter beneficios, farano para que os seus fillos poidan ver o bosque galego con árbores galegas. Ou os seus netos.
Ana R. B.

A VELLIÑA VELLA NO S. XXI (III)

Camiñando lentamente polas suxas e molladas rúas de Santiago ía a velliña vella. Ía soa, vestida de loito e con bágoas nos ollos, talvez recordando mellores tempos pasados.

Era por iso que a velliña vella se atopaba na capital galega para reencontrarse cos seus fillos e pedirlles que a axudasen a recuperar o que verdadeiramente lle pertence nesta época que é unha farsa: malia que parece que a situación mellora, as condicións de vida da pobre vella seguen a ser inxustas.

Dese modo, mollada pola chuvia e sentindo frío na súa branca pel, a velliña vella chegou a un impoñente edificio no que, para a súa sorpresa, traballaba un dos seus fillos que era político. A velliño cando chegou onda el preguntou:

- Fillo, ti que tes poder para propor novas leis, solicita que se elabore unha lei que me devolva os dereitos.

Mais o fillo político contestoulle:

- Señora, nós, os políticos, temos moito que facer, e non podemos pararnos a solventar os problemas dunha persoa soa.

Tristeira, a velliña vella continuou o seu camiño polas estreitas e amofadas calzadas compostelás, ata que chegou a un instituto feo e dunha cor aburrida onde sabía que atoparía ao seu outro fillo que era profesor. Tras cruzar un patio cheo de alumnos que se rían dela descaradamente, a velliña vella encontrouse co seu fillo ao que lle preguntou:

- Fillo, o feito, feito está, mais, ti que educas ás novas xeracións, non poderías educar aos teus alumnos para que defendan os meus dereitos no futuro?

E o mestre respondeulle:

- Señora, saia fóra e observe.

A velliña vella saiu de novo ao patio de recreo e observou, ou, mellor dito, escoitou. Os rapaces e as rapazas só falaban en castelán! Nese momento a velliña vella comprendeu que aínda tiña un longo camiño que percorrer ata que alguén reclamase os seus dereitos... Nicolás G. G.

A VELLIÑA VELLA NO S. XXI (II)

O castro de Elviña

Un día ía a velliña vella pola cidade da Coruña e pediulle a unha nena direccións para chegar á cidade vella. A nena deullas en castelán, e a vella entristeceuse moito porque o seu idioma xa non se falaba entre a xuventude, polo que foi visitar a un seu fillo que era director dun instituto.

Cando chegou díxolle ao seu fillo:

- Como é que os nenos xa non falan o noso idioma? Deberían falalo, é parte da nosa cultura. Tes que poñer máis galego neste instituto.

- Mire señora, eu non teño ningún poder sobre isto, terá que ir falar co Presidente da Xunta

A velliña foi falar co Presidente, pero non a atendeu porque tiña cousas que, segundo el, eran máis importantes.

Finalmente, foi visitar a un seu fillo que era cura, contoulle o seu problema e el díxolle:

- Mire, eu axudaríaa, pero non podo, non teño ningún control sobre este tema, sinto o mesmo que vostede, pero non a podo axudar.

A velliña vella, moi triste, foi visitar o Castro de Elviña, onde intentou conectar cos nosos antepasados celtas.

Charline M. H.

A VELLIÑA VELLA NO S. XXI (I)

O cemiterio de San Amaro

Para recuperar o que é seu, a velliña vella visita a algúns dos seus fillos da cidade. Atopa todo moi cambiado: altos edificios, coches por todos os lados e ningunha semellanza coa paisaxe chea de aldeas na que ela vivía. Atopábase desconcertada, confusa, pero coas mesmas ganas de recuperar o que era seu. Por iso comezou a chamar ás portas dos seus fillos.

En primeiro lugar visitou ao director dun colexio.

- Ola fillo, confiaba en que puideses axudarme a recuperar o que é meu. Fai moitos anos que intentei recuperarvos, a vós os meus fillos e a miña terra e ninguén me fixo caso. Por iso confío en que ti co teu poder podas axudarme.

E o director dixo:

- Señora, lo siento mucho pero yo no la conozco y no tengo poder para ayudarla. A lo mejor en el Ayuntamiento pueden hacer algo por usted.

A velliña, moi amargurada, percorreu toda a cidade ata chegar ao concello da Coruña (cidade na que se atopaba), que estaba na Praza de María Pita. Pediu cita co alcalde e despois de ter que esperar un par de horas conseguiu falar con el uns instantes.

- Bos días, viña falar con vostede, coa pouca esperanza que me queda, para que me axude a recuperar o que é meu. Veño moi desanimada porque un dos meus fillos non quere falar comigo como eu falo con el, e non me quere axudar coa miña revindicación. Penso que vostede, co seu poder sobre a cidade da Coruña poderá axudarme.

- Perdoe señora, pero non teño tempo para axudala. Por favor, teño unha reunión importante agora mesmo así que se non lle molesta...

- Non se preocupe, estou moi acostumada aos desprezos dos meus fillos, que non son capaces de defender a miña honra nin a miña dignidade a pesar de ser eu a súa nai.

A velliña vella abandonou o concello e foi ao cemiterio de San Amaro para, unha vez máis, pedir axuda aos mortos.

Natalia N.

A VELLIÑA VELLA

Unha vez feita unha lectura comprensiva do conto d'A velliña vella tócavos a vós imitar ao autor trasladando a historia á actualidade.

A ver quen fai o conto máis crítico e atractivo.

Premede sobre a imaxe e poderedes ler o conto d'A velliña vella de V.Risco en formato de cómic.